Pediophobia

Það er ekkert fallegt við dúkkur. Þær sitja í myrkrinu heima hjá þér með steinrunnið andlit og dauð augu. Hreyfingarlausar horfa þær út í tómið og stara. Stara á hluti og út í víddir sem við sjáum ekki, sitja þöglar og glotta. Á meðan þær glotta liggur þú upp í rúmi og heldur sænginni þétt upp að þér, því þú veist alveg að þetta er bara dúkka. Þetta er bara dúkka og dúkkur geta ekki gert okkur neitt illt. Þær bara sitja þarna og horfa. Og á meðan þú liggur þétt upp að sænginni þinni í myrkrinu og veltir fyrir þér afhverju þér finnst eins og dúkkan sé að stara á þig, starir í gegnum þig og inn í sálina þína. Hún situr og starir á sálina þína og sýgur úr þér lífskraftinn, þangað til að þú verður ekkert annað en hol skel. Það verður ekkert eftir í þér nema óttinn. Óttinn og hræðslan við það að hún horfi aftur á þig, stari, og taki síðustu mannlegu tilfinninguna þína burt.

Þú ferð fram úr rúminu og labbar að hillunni. Dúkkann situr enn og glottir. „Þetta er bara dúkka, hvað er ég að stressa mig?“ hugsar þú og teygir hendurnar fram. Það virðist eins og tíminn stoppi, allur kraftur rennur úr höndum þínum. Þú stífnar upp, svitnar, nærð ekki að anda. Þú horfir beint á dúkkuna og getur ekki hreyft augun. Varir hennar fara hreyfast, hausinn snýst í hring og skjanna hvít augun glennast upp. Augu hennar grípa þig, skyndilega hnígur þú niður, máttlaus, varnarlaus. Dúkkan horfir ennþá á þig, sýgur nautnalega síðustu krafta sálar þinnar, það eina mannlega sem er eftir í þér. Þú horfir enn í augu hennar, getur ekki vikið þér undan, dauðagrip augna hennar óumflýjanlegt. Lungun í þér lamast, köfnunartilfinning tekur völdin, tilfinning sprettur fram í líkamann í vorkunnarlegum krömpum. Þú iðar um á gólfinu eins og ormur á votri götu. Þú getur ekkert gert. Allt verður dimmt. Sálarkraftar þínir horfnir, ekkert eftir nema líkaminn, tóm skel.

Líkaminn þinn er orðinn hvítur og stífur, þú liggur hreyfingarlaus og starir með tómum augum út í loftið, eins og lífvana postulínsdúkka.